Kilka rzeczy o budynku Muzeum o których powinieneś wiedzieć

Mija 65 lat od chwili kiedy podominikański budynek postanowiono przeznaczyć na siedzibę Muzeum w Bochni. To dobry moment by przybliżyć krótko historię tego miejsca. Z tej okazji w niedzielę 21 lipca miał miejsce wernisaż wystawy pod nazwą „Skarby muzealnych magazynów”. Wystawa prezentuje artefakty w znacznej większości nie będące dotychczas w ekspozycji i których nie można było na co dzień zobaczyć. Została zorganizowana by uczcić 65 lat które minęło od otwarcia muzeum. O wystawie czytaj TUTAJ.

Bez wątpienia jednym z najcenniejszych zabytków architektury Bochni jest budynek, w którym mieści się Muzeum im. Stanisława Fischera w Bochni. Jego początki sięgają XVII wieku, a niektóre z jego najstarszych części mogły pochodzić nawet wcześniej, z XVI wieku. Budynek ma dość bogatą historię i był niegdyś klasztorem braci dominikanów. Nie był to jednak jedyny obiekt należący do klasztoru dominikanów w późnośredniowiecznej Bochni. Pierwsze i oryginalne zabudowania klasztorne usytuowane były w pobliżu wschodniego skrzydła obecnego Sądu Okręgowego, czyli naprzeciwko muzeum.

Dominikanie, zaproszeni do Bochni przez Jana z Brzegu w drugiej połowie XIV w., zaczęli zamieszkiwać w budynku przy Rynku Głównym po licznych pożarach, które zniszczyły ich pierwotną siedzibę. Uratował ich pobożny i zamożny mieszczanin Stanisław Kowaliński, który podarował braciom dom położony właśnie przy Rynku. Obecny gmach muzeum jest zatem połączeniem gotyckiej kamienicy z inną kamienicą przylegającą niegdyś do klasztoru.

We wnętrzu budynku zachowało się wiele historycznych i ciekawych elementów architektonicznych. Kołyskowe, ceglano-kamienne sklepienia w piwnicach i podobne w sieni na parterze są szczególnie charakterystyczne dla czasów, gdy budynek był klasztorem i sięgają nawet późnego średniowiecza. Drewniane sklepienia z profilowanymi belkami oraz wnęka z fragmentem późnobarokowej polichromii ukazują etapy przekształceń budowli.

Na zewnętrznych ścianach gmachu ciekawa jest elewacja sgraffito z podziałami ramowymi, zrekonstruowana według stanu z lat 30. XIX w. W elewacji podwórza można podziwiać malowniczy drewniany ganek z profilowanych bali oraz balustradę wyrzeźbioną z desek. Narożnik południowo-zachodni budynku wsparty jest masywną przyporą. Obecne wejście główne do muzeum od strony Rynku Głównego powstało dopiero w latach przedwojennych. Mur okalający dziedziniec od wschodu zwraca uwagę późnobarokową bramą z końca XVIII wieku.

Na zewnętrznej fasadzie muzeum znajdują się dwa memoriały. Pierwszy obok głównego wejścia, z dziesięcioma nazwiskami, upamiętnia obywateli Bochni poległych w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 r. Drugi to memoriał ufundowany przez miejscowych rzemieślników dla upamiętnienia 600-lecia istnienia działalności rzemiosła zawodowego w Bochni i Tysiąclecia Państwa Polskiego.

Zakonnicy opuścili to miejsce w 1751 roku po wielkim pożarze, który zniszczył budowlę. Obiekt podominikański został przejęty przez administrację austriacką w czasie okupacji austriackiej i zaboru Polski, co z pewnością nie było i nie jest powodem do dumy, że administrowały w nim obce zaborcze władze. Odwiedzali go cesarze austriaccy: Józef II, Franciszek III i Franciszek Józef I. Budynek został gruntownie zmodernizowany i przystosowany do nowej funkcji administracyjnej. Później był to urząd starosty, Urzędu Skarbowego i różnych oddziałów władz lokalnych. Pełnił funkcje administracyjne do początków lat 60. XX w., kiedy to w 1959 r. wyznaczono go na siedzibę muzeum.

C.D.N.

Paweł Wieciech

Czytaj także: Ukazał się podręcznik o Bochni - sprawdź co to za publikacja?